Żyjemy w erze uzależnień zarówno od substancji psychoaktywnych, jak i uzależnień behawioralnych. Psychologia i psychoterapia uzależnień zajmują się jednak nie tylko osobami uzależnionymi, ale również problematyką współuzależnienia. Zatem badają i leczą osoby, które cierpią z powodu uzależnienia bliskich osób w swoim otoczeniu.
Współuzależnienie – definicja
Czym jest współuzależnienie, chorobą czy problemem? Kim jest osoba współuzależniona? Melody Beattie przedstawiła definicję osoby współuzależnionej : “to osoba, która pozwala na to, by zachowanie innej osoby oddziaływało na nią ujemnie i która obsesyjnie stara się kontrolować zachowanie oddziaływujące na nią osoby”. Jednakże współuzależnienie to coś więcej.
Współuzależnienie to normalne zachowanie, przekraczające pewne granice. Zdarza się, że za dużo robimy, za bardzo się troszczymy, za mało czujemy lub za bardzo się angażujemy. Zapominamy, gdzie zaczyna się odpowiedzialność innych, a kończy nasza. Bywa także, że jesteśmy zbyt zajęci i mamy tyle do zrobienia, że zaniedbujemy siebie. Niektórzy specjaliści określają osoby współuzależnione mianem “ponadprzeciętnych”, inni “mistrzami”. To ostatnie określenie wydaje się trafnie odzwierciedlać naturę współuzależnionych. A właściwie ich dwie charakterystyczne pozytywne cechy odporność i umiejętność rozwiązywania problemów. Warto zauważyć, że osoby współuzależnione cechuje również oddanie i lojalność.
Współuzależnienie nie ma uniwersalnego wymiaru. Każdy musi sam odkryć, jaki wpływ wywiera na niego i które ze współuzależnionych zachowań ranią.
Czym jest wyjście ze współuzależnienia?
Najkrócej rzecz ujmując to praca nad świadomością, akceptacją, miłością, porzucenie nadmiernego kontrolowania oraz porzucenie roli ofiary.
